Waarom je klant liegt: hij ziet het echte probleem niet eens! [update 08-05-2025]

vraag: “Wat gebeurt er op je werk dat je zo uitput of frustreert?” (= dagelijkse prikkel)

"Mijn werkgever geeft me alleen maar meer werk. Hij kijkt niet eens hoeveel werk ik heb, of ik er doorheen zit. Het lijkt net alsof hij alleen maar met zijn cijfertjes bezig is, met zijn eigen prestaties, met zijn ego. Maar hij ziet niet dat ik dit misschien helemaal niet wil doen, dat ik niet lekker aan mijn vel zit, dat het teveel is. Dat ziet hij gewoon niet. En dat vind ik wel heel vervelend."

“Mijn werkgever geeft me steeds meer werk.”
“Hij kijkt niet of ik het nog trek.”
“Ik voel me moe, gestresst en kortaf.”
“Het kost me veel energie en ik vind het niet meer leuk.”

vraag: Wat doet dat met jou, en wat gebeurt er als je dat nog een jaartje volhoudt? (= middellange termijn)

"Ja, wat doet het met mij? Ik merk dat mijn motivatie om naar mijn werk te komen minder is, dat ik het gewoon minder leuk vind. Het kost me gewoon heel veel energie. Ik vind het eigenlijk niet meer leuk om dit allemaal te doen. Dan heb ik zoiets van, moet ik dit elke dag blijven doen? Moet ik dat elke dag vel houden? De rest van mijn carrière, is dit het nou? En tegelijkertijd merk ik dat het iets me tegenhoudt om gewoon mijn mond open te doen. Verder niet. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen in deze situatie. Ik zit er doorheen en ik ben moe, ik ben gestresst, ik ben kort af."

“Ik voel me niet gezien of gewaardeerd als mens.”

“Hij is alleen maar met zijn ego en prestaties bezig.”

“Ik twijfel: moet ik dit elke dag blijven doen?”

“Mijn motivatie om naar werk te gaan verdwijnt.”

vraag: “Als je eerlijk bent… herken je dit patroon ook van vroeger? Was er in je jeugd ook al een situatie waarin jij minder belangrijk was dan iemand anders?”

“Ja… vroeger ging het ook al zo.

Mijn broer of zus kreeg meer aandacht.

Ik leerde mezelf weg te cijferen.

Mijn gevoel deed er niet zoveel toe.

En nu durf ik mijn mond nog steeds niet echt open te doen.”

"Anderen zijn belangrijker dan ik.”
“Als ik mezelf uitspreek, loop ik risico.”
“Mijn gevoel doet er niet echt toe.”
“Om liefde of goedkeuring te krijgen, moet ik me aanpassen.”

Daadwerkelijk probleem:

“Ik krijg steeds meer werk op mijn bord gegooid, maar niemand kijkt of ik het nog wel trek. Het voelt alsof mijn baas vooral bezig is met zijn eigen doelen en ik als mens niet echt word gezien. Daardoor ga ik met steeds minder plezier naar mijn werk. Ik voel me leeg, kortaf en constant gestrest — en ik vraag me steeds vaker af: moet ik dit de rest van mijn carrière blijven doen?”

“Het gekke is: ik zeg er niks van. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet durf. Iets in mij houdt me tegen. En als ik eerlijk ben, herken ik dat al van vroeger. Ik was thuis niet degene die gezien werd. Ik leerde dat je je moet aanpassen, dat anderen belangrijker zijn. En nu — jaren later — speel ik datzelfde patroon opnieuw af, op m’n werk. Terwijl ik er langzaam aan onderdoor ga.”

vraag: “Wat gebeurt er op zo’n moment tussen jou en je man, wanneer jij overprikkeld bent?” (= dagelijkse prikkel)

“Mijn man wil dan praten, maar op dat moment voelt het alsof hij me helemaal niet begrijpt. Ik zit al tot hier vol. Alles is me dan teveel – de kinderen, het huishouden, m’n werk. En dan komt hij met z’n vragen. Het voelt alsof hij gewoon wil dat ik functioneer, terwijl ik het gevoel heb dat niemand ziet dat ik zelf aan het omvallen ben.”

Overprikkeldheid – “Ik trek het allemaal niet meer.”

Onzichtbaarheid – “Ziet hij dan niet hoe het écht met me gaat?”

Frustratie – “Waarom blijft hij aan me trekken als ik op ben?”

Eenzaamheid – “Ik voel me alleen, zelfs als hij naast me zit.”

vraag: “Wat gebeurt er vanbinnen bij jou als hij wél contact probeert te maken, maar jij dat eigenlijk niet aankunt?” (= middellange termijn)

“Het lastige is: hij doet echt z’n best. Hij wil met me praten, hij wil contact. Maar ik voel dan zo’n druk. Alsof ik alweer moet geven, moeten praten, moeten uitleggen. En ik heb niks meer te geven. Dan klap ik dicht. En tegelijkertijd voel ik me schuldig, want ik weet dat hij het niet slecht bedoelt. Alleen… het lukt me gewoon niet meer om open te zijn.”

Leegte – “Ik heb niks meer te geven.”

Innerlijke druk – “Ik moet wéér sterk zijn, wéér uitleggen.”
Schuldgevoel – “Hij bedoelt het goed, maar ik kan het niet opbrengen.”
Afstandelijkheid – “Ik trek me terug, terwijl ik dat eigenlijk niet wil.”

vraag: “Als je echt eerlijk bent… herken je dat terugtrekken of jezelf afsluiten ook van vroeger? Was er toen ook weinig ruimte voor jouw gevoel?” (= lange termijn)

“Ik begin nu pas te begrijpen dat het niet aan hem ligt. Hij probeert echt contact te maken, hij wil er zijn. Maar ik laat het niet toe. En als ik heel eerlijk ben… dat is niet nieuw. Thuis vroeger werd er ook nooit echt geluisterd. Als ik iets voelde, was dat lastig of overdreven. Ik heb toen geleerd om sterk te zijn, om niks te laten merken. En nu, als hij me écht wil zien, voelt dat ineens veel te dichtbij. Dan word ik boos, of koud, of ik duw hem weg, omdat ik niet weet hoe ik mezelf toelaat.”

Niet gezien worden (vroeg patroon) – “Als kind voelde ik me al niet belangrijk.”

Angst voor kwetsbaarheid – “Ik weet niet hoe ik mezelf mag laten zien.”

Pijn uit het verleden – “Als ik echt voel wat er zit, doet dat te veel.”

Zelfbescherming / verharding – “Ik bouw muren, omdat zachtheid onveilig voelt.”

Daadwerkelijk probleem:

“Mijn man wil me helpen, dat weet ik. Hij stelt vragen, hij probeert met me te praten. Maar op het moment dat ik overprikkeld ben, voelt dat alsof hij me helemaal niet begrijpt. Ik zit dan zo vol – met werk, kinderen, verantwoordelijkheden – dat elk extra contact voelt als een aanval op m’n laatste beetje ruimte. En dus snauw ik, klap dicht, of trek me terug. Daarna voel ik me schuldig, want hij bedoelt het goed. Maar ik kan het gewoon niet opbrengen om open te zijn. Ik voel me leeg, moe en onzichtbaar.”

“En ik begin nu pas te beseffen dat het niet aan hem ligt. Hij is er. Hij ziet mij. Maar ík durf me niet echt te laten zien. Omdat ik dat vroeger ook al niet kon. Thuis was er weinig ruimte voor wat ik voelde. Ik leerde dat sterk zijn betekende: niet lastig zijn. Geen drama maken. En nu, als iemand dichtbij wil komen, voelt dat onveilig. Alsof ik iets moet openbreken wat ik al mijn hele leven krampachtig gesloten houd. Dus bouw ik muren. Niet omdat ik dat wil – maar omdat ik niet anders heb geleerd.”

vraag: “Wat gebeurt er precies als je zoon thuiskomt en jij overprikkeld raakt?” (= dagelijkse prikkel)

“Hij komt thuis, gooit z’n jas en tas op de grond en verdwijnt meteen achter zijn scherm. Ik heb hem al honderd keer gevraagd of hij zijn spullen wil opruimen, of de afwasmachine wil uitruimen. En altijd zegt hij ‘straks’ – maar het gebeurt gewoon niet. Dan schiet ik uit mijn slof. We krijgen ruzie, ik loop te schreeuwen, hij doet alsof ik gek ben en dan voel ik me nog rotter. Ik ben er zó klaar mee. Elke dag diezelfde strijd.”

Machteloosheid – “Ik heb geen grip op de situatie.”

Frustratie – “Hij luistert niet, wat ik ook zeg.”

Overprikkeling – “Het is gewoon te veel.”

Boosheid / irritatie – “Ik voel me genegeerd en afgewezen.”

vraag: “Als je even eerlijk naar jezelf kijkt… wat mis jij in het contact met je zoon – en wat denk je dat hij van jóu mist?” (= middellange termijn)

“Als ik eerlijk ben, heb ik het gewoon vaak te druk. Tussen werk, huishouden, de boodschappen en de jongste door… heb ik nauwelijks echt tijd voor hem. Hij krijgt vooral aandacht als er iets niet goed gaat. En ik denk dat hij daarom ook zo loopt te piepelen. Niet omdat hij me wil pesten, maar omdat hij ergens gewoon mijn aandacht nodig heeft. En dat raakt me, want ik weet dat ik niet echt beschikbaar ben voor hem.”

Schuldgevoel – “Ik ben er eigenlijk te weinig voor hem.”

Verdriet – “Hij doet lastig, maar eigenlijk schreeuwt hij om aandacht.”

Twijfel – “Doe ik het allemaal wel goed als moeder?”

Afstandelijkheid / disconnectie – “We groeien een beetje uit elkaar.”

vraag: “Als je naar jezelf kijkt als moeder… wat zit daar nog onder? Wat maakt dat je weinig ruimte hebt om er echt voor hem te zijn?” (= lange termijn)

“Ik weet dat hij zo doet omdat ik vaak te moe of te druk ben. En eerlijk: dat komt deels door mezelf. Ik plan alles vol, ik wil alles goed doen, en daardoor staat hij vaak onderaan het lijstje. En toch weet ik dat het anders kan. Als ik andere keuzes maak – beter plan, minder hoef – dan zou ik wel tijd voor hem hebben. Maar ergens vind ik het ook spannend. Want dan moet ik toegeven dat het nu niet goed gaat. En dan voel ik me falen. Alsof ik tekortschiet, terwijl ik zó m’n best doe.”

Zelfverwijt – “Ik doe dit zelf, en dat doet pijn.”

Angst voor falen – “Als ik toegeef dat het niet goed gaat, voelt dat als een nederlaag.”
Perfectionisme / controledrang – “Ik wil het allemaal goed doen, maar het lukt niet.”
Onvervulde behoefte aan erkenning – “Ik wil gezien worden in alles wat ik probeer, maar dat gebeurt niet.”

Daadwerkelijk probleem:

“Elke dag beland ik in strijd met m’n zoon. Hij doet niets van wat ik vraag: hij laat z’n spullen slingeren, negeert me, en duikt meteen z’n scherm in. Dat triggert me enorm. Ik voel me dan totaal genegeerd, machteloos en overprikkeld. We schreeuwen tegen elkaar, en daarna voel ik me schuldig en uitgeput. Het is een patroon geworden – en ik weet dat het niet werkt, maar ik kom er niet uit.”

“En diep vanbinnen weet ik waarom: ik ben er simpelweg te weinig echt voor hem. Ik ben druk, moe, en bezig met overleven. En ja, dat ligt voor een deel aan mij. Ik wil het allemaal goed doen en daardoor raakt hij vaak uit beeld. Maar ik weet ook dat als ik mijn prioriteiten scherper stel en de controle iets loslaat, ik wél ruimte voor hem zou kunnen maken. Alleen… dat confronteert me met het gevoel dat ik faal als moeder. En zolang ik dat niet onder ogen durf te zien, blijf ik in deze cirkel vastzitten.”