Ik groeide op in het zuiden, in de buurt van Roermond, Limburg. En als je iets van Limburgers weet, dan weet je dat gevoelens delen daar vaak niet de norm is. Mensen houden hun kaarten dicht bij hun borst, en praten over emoties? Dat voelde als een taboe. Maar daar wrikte iets bij mij. Vanaf jonge leeftijd voelde ik al dat ik anders was; ik wilde juist wél door die muur heen breken, eerlijk en open kunnen zijn over wat ik voelde. Alleen, in zo’n omgeving lijkt dat al snel als een zwaktebod.

Toen ik mijn eigen weg begon in de online wereld, merkte ik hoe mijn opvoeding en die oude onzekerheden me bleven achtervolgen. Elke keer dat ik mijn mening of kennis wilde delen op sociale media, voelde ik die twijfel. Ben ik goed genoeg? Heb ik echt iets waardevols te zeggen? Wat als ze me een bedrieger vinden? Die zelftwijfel hield me bijna tegen om mijn stem te laten horen.

En toch leerde ik gaandeweg, vaak door pijnlijke ervaringen, dat het stilhouden van je verhaal, je gevoelens en je kennis simpelweg geen optie is. Als je je niet kwetsbaar durft op te stellen, blijf je beter in loondienst. Want zichtbaar zijn en gehoord worden is wat je nodig hebt om iets op te bouwen. Ik ontdekte dat die kwetsbaarheid juist een kracht is en leerde mijn zelftwijfel steeds meer los te laten. Dit zijn enkele van de lessen die mij daarbij hielpen:

Angst voor afwijzing hield me vaak tegen. Vooral online, waar iedere kwetsbare post voelde alsof ik mijn ziel blootgaf aan een wereld klaar om te oordelen. Toen ik trots schreef over mijn kinderen, vroeg mijn schoonmoeder spottend waarom ik ze zo speciaal moest noemen. Alsof dat niet genoeg was, bestempelde een ex-collega mijn schrijven als “ethisch onverantwoord.” Die opmerkingen troffen me diep. Ik begon te twijfelen aan mijn zichtbaarheid, bang voor kritiek en veroordeling.

Toen herinnerde ik me de woorden van mijn moeder in haar laatste brief: “Wees als een ring van 5.” Pas later begreep ik de diepte daarvan toen ik las over Jim Rohn’s theorie dat je het gemiddelde bent van de vijf mensen die het dichtst bij je staan. Die ring van 5 gaat niet over wie je toevallig tegenkomt, maar over de mensen die echt een positieve bijdrage leveren, die je steunen, je kern vormen. Voor mij zijn dat mijn vrouw, mijn zoon, mijn dochter – en zelfs onze witte herder, Zola, die ons dagelijks aan die onvoorwaardelijke trouw herinnert. Door me te focussen op mijn eigen kring, vond ik de kracht om kritiek los te laten en op mijn eigen waarden te vertrouwen.

Ik ontdekte dat:

Perfectionisme was jarenlang een ketting die me gevangen hield. Al van jongs af aan drukte mijn vader me op het hart dat ik altijd mijn best moest doen, altijd meer moest geven – maar “best doen” was in zijn ogen vaak synoniem met “perfect zijn.” Die constante druk om geen fouten te maken zorgde ervoor dat ik eindeloos aan berichten bleef schaven, bang om te laten zien wie ik echt was. Het voelde als een eindeloze strijd met mezelf, alsof elke fout betekende dat ik tekortschoot.

En toen kwam Veronique Prins, mijn business coach destijds, die mij de spiegel voorhield. Ze vroeg waarom ik nog steeds geen podcast had, iets waar ik allang over na had gedacht. “Geen tijd,” zei ik defensief, wetende dat de echte reden dieper zat. Want ik had die podcast nog niet gemaakt omdat ik ‘m perfect wilde maken. Toen zei ze iets wat binnenkwam als een mokerslag: “Maak er maar tijd voor, want die tijd krijg je nooit vanzelf.”

Ze had gelijk. En ik wist dat het tijd was om mezelf los te maken van die eis van perfectie. Ik besloot dat ik het anders moest aanpakken.

Ik ontdekte dat:

Als jongste in een gezin van vier voelde ik altijd die subtiele verwachtingen – mijn broer was de stoere, extraverte doener, terwijl ik de gevoelige, introverte dromer was. In een tijd waarin gevoeligheid nauwelijks werd erkend, voelde ik me vaak anders, soms zelfs buitengesloten. Ik voelde het haarscherp aan wanneer anderen iets van me verwachtten, en ik paste me voortdurend aan, probeerde extraverter te zijn, minder gevoelig, iemand anders. Maar hoe hard ik ook probeerde, het lukte niet. Het voelde alsof ik een rol speelde die niet bij me paste en tegelijkertijd mezelf kwijtraakte.

Dat innerlijke conflict raakte me diep, tot ik de theorie van Kazimierz Dabrowski ontdekte, en zijn concept van Positieve Desintegratie. Hij stelde dat innerlijke conflicten juist kunnen leiden tot persoonlijke groei en een hoger bewustzijn. Dat inzicht was als een open deur. Het verklaarde niet alleen waarom ik me anders voelde, maar gaf me de kracht om die verschillen als iets positiefs te zien. Door te stoppen met vergelijken, stopte ik ook met aanpassen en ontdekte ik dat mijn kracht juist lag in mijn uniekheid.

Op social media was het die shift die alles veranderde. Waar ik eerst onzichtbaar mijn weg probeerde te vinden door te voldoen aan de verwachtingen van anderen, ontdekte ik dat wanneer ik die verwachtingen losliet en als een rebel mijn eigen weg koos, mensen zich juist aangetrokken voelden tot mijn echtheid. Ik hoefde me niet te meten aan een ander. Mijn eigen pad, mijn eigen succes en zichtbaarheid – die zou ik op mijn eigen voorwaarden creëren.

Ik ontdekte dat:

Het delen van mijn expertise voelde ooit als een sprong in het diepe. De angst om iets verkeerd te zeggen, de vrees dat mensen het niet met me eens zouden zijn, of dat ik alleen maar dingen vertelde die iedereen al wist – het hield me tegen. De gedachte dat ik per ongeluk iets zou delen wat niet klopte of irrelevant was, verlamde me. Maar nu? Nu schrijf ik vanuit een persoonlijke en emotionele connectie, met een eigen, unieke stem. Ik deel wat ik weet met twee vingers in mijn neus, zonder erbij na te denken.

En toch, toen Sandra dit jaar aankondigde dat we ons eerste live event zouden organiseren, kwam die oude angst weer opzetten. “Kan ik dit wel? Wat ga ik zeggen? Is het wel waardevol genoeg?” Mijn brein ging meteen in de bekende wat-als-modus. Dat patroon duikt nog steeds op, ook al is het maar voor een seconde. Die stressvolle gedachten lijken ingebakken, en ik vroeg me lang af waarom het me zo in z’n greep hield.

Tot ik de inzichten van Joe Dispenza ontdekte. Hij legt uit dat we eigenlijk twee breinen hebben: een lichamelijk brein en een werkelijk brein. Ons lichamelijk brein bevat al die opgeslagen herinneringen en angsten uit onze jeugd, als een archief vol emoties en oude overtuigingen. Wanneer een stressvolle gedachte ons echte brein raakt, triggert het lichamelijk brein een automatische reactie, een soort alarmbel. Het reptielenbrein reageert onmiddellijk en stuurt ons in paniek naar allerlei wat-als-scenario’s. De automatische piloot, als het ware.

En dan heb je die hersengolven die Joe beschrijft: in beta-modus – de meest actieve en stressvolle hersengolven – gaan we compleet op in de buitenwereld en ons analytisch brein slaat op hol. Het zijn die beta-golven die zorgen dat we ons vastdraaien in al die wat-als-scenario’s. Maar als we die beta-golven weten terug te brengen naar alpha, een toestand van rust en dagdroom, dan zien we die gedachten voor wat ze zijn: gebaseerd op angst, niet op realiteit.

Bang om uit je comfortzone te stappen? Dat gevoel ken ik maar al te goed. Elke keer dat ik meer van mezelf toonde – mijn persoonlijkheid, kwetsbaarheid, en emoties – voelde het als een sprong in het diepe. Die eerste keren dat ik echt mezelf liet zien op social media, zat ik vol twijfels. Zouden mensen het begrijpen? Zouden ze het waarderen? Het voelde alsof ik op de rand van een klif stond, balancerend tussen wat veilig was en wat misschien wel nodig was om echt te connecten.

Maar juist die momenten waarop ik mijn echte verhaal deelde, bleken het beste te werken. Het waren de posts die mensen raakten, die zorgden voor die échte verbinding. Stap voor stap begon ik te zien dat die momenten buiten mijn comfortzone mijn grootste kracht werden. Toch was die angst er nog steeds: de angst dat anderen beter waren, dat ik tekortschiet. Wanneer je jarenlang het gevoel hebt dat anderen het zoveel beter doen, sluipt die angst erin en wordt het steeds moeilijker om jezelf daaruit te halen.

Tot ik leerde over de kracht van ‘alsof.’ Amy Cuddy, sociaal psycholoog, weet als geen ander wat het betekent om jezelf opnieuw te moeten bewijzen. Na een ernstig auto-ongeluk werd haar gezegd dat ze de universiteit niet kon afmaken, dat spreken op een podium onmogelijk was. Ze bedacht een eenvoudige maar geniale quote: “Don’t fake it until you make it, fake it until you become it.” Met andere woorden, doe net alsof je het kan, totdat je het ook echt kan. Door met knikkende knieën dat podium op te stappen, met de houding dat je daar thuishoort, geef je je brein nieuwe signalen. En die signalen verwarren je brein: waar het eerder stress en angst stuurde, beginnen die signalen te vervagen. Je brein raakt in de war en begint zelfvertrouwen te sturen.

Bang voor kritiek en negatieve feedback? Ik snap het maar al te goed. In het begin van mijn social media-reis sneed elke negatieve opmerking als een mes. Het voelde alsof iedere kritiek een persoonlijke afwijzing was, alsof mijn twijfels bevestigd werden. Waarom zou ik mezelf zo blootstellen aan het oordeel van anderen? Waarom zou ik het risico nemen om gekleineerd te worden? Maar ergens wist ik dat als ik iets wilde opbouwen, ik dat risico moest accepteren.

Door de jaren heen leerde ik wat het betekent om “hoge bomen vangen veel wind” écht te begrijpen. Kritiek zou altijd komen, maar ik besloot dat het geen persoonlijke aanval hoefde te zijn. Integendeel, het gaf me de kans om te groeien, om scherper te worden, en mijn boodschap te verfijnen. Ik begon te zien dat kritiek soms gewoon feedback was, een manier om mezelf en mijn werk te verbeteren. En zelfs als het op pure negativiteit was gebaseerd, gaf het me een signaal: ik was zichtbaar, en dat was precies wat ik wilde.

Toen ik me verdiepte in de “positieve desintegratie” theorie van Dabrowski, begon ik ook beter te begrijpen waarom sommige mensen niet aansluiten bij mijn energie of zelfs negatief reageren. Die inzichten gaven me rust. Niet iedereen hoeft het met me eens te zijn. De “ring van 5” – mijn eigen kern van mensen die me écht begrijpen – bracht focus en kracht. En met die focus kwam het inzicht: ik kies met wie ik werk, ik bepaal met wie ik die energie deel.

In mijn bedrijf, Skillz Online, kreeg ik kritiek van alle kanten. Volgers die m’n blogs doorplozen om typefouten aan te wijzen. Mensen die mijn content “ethisch onverantwoord” vonden. Maar toen ik mijn doelgroep begon te verfijnen en alleen nog maar werkte met mensen die klaar waren om mijn begeleiding en kennis te ontvangen, werd het hele spel anders. Door te werken met klanten die écht toegewijd zijn en passen bij mijn intensieve stijl, werd kritiek steeds meer een indicator van succes. Kritiek zou altijd komen, maar het was nu een signaal dat ik goed bezig was.

Onwetend over technologie en sociale media? Dat gevoel ken ik als geen ander. In het begin voelde elke nieuwe functie of algoritme als een mysterie. Ik zat voortdurend te worstelen, bang dat ik de aansluiting zou missen, dat ik niet bij kon blijven in de snel veranderende digitale wereld. Social media leek onvoorspelbaar: de ene post waaraan ik uren had besteed ging nergens heen, terwijl een spontane post van vijf minuten ineens iedereen bereikte. Het was frustrerend en onzeker, en soms vroeg ik me af of het überhaupt zin had om posts te delen als ze toch maar 10% van mijn volgers bereikten.

In plaats van me te laten ontmoedigen, besloot ik die onzekerheid om te zetten in actie. Ik ging me verdiepen in hoe social media werkt, dook in algoritmes, en ontdekte theorieën rond neuromarketing. Stap voor stap ging ik experimenteren, observeren, en vooral – gewoon dóen. Elke fout was een les, elke kleine overwinning gaf me meer inzicht. Ik leerde de patronen van social media te doorgronden, van lage impressies tot het verschil tussen infotainment en echt impact maken. Zo werd mijn angst voor techniek omgezet in een kracht die me elke dag verder brengt.

Ik ontdekte dat:

Het imposter-syndroom hield me lang gevangen, alsof ik vastzat op een eindeloze lopende band, met alle prikkels en verwachtingen die op me afkwamen. Als hooggevoelig persoon voelde ik alles intens. Het was alsof er tien bussen vol serotonine – het gelukshormoon dat je zintuigen aanscherpt – door mijn lijf reden, elke seconde opnieuw. Dat overschot aan serotonine maakte dat ik alles om me heen haarscherp binnenkreeg: fysieke, mentale, en emotionele prikkels. En mijn neiging? Om alles persoonlijk aan te trekken, alles vast te pakken en te verwerken. Ik maakte alles over mezelf, zelfs als het niets met mij te maken had.

Maar ik ontdekte dat ik niet alles hoefde vast te pakken. Ik kon het observeren, als prikkels die op die lopende band voorbijkomen. Door simpelweg te kijken zonder alles naar binnen te trekken, kon ik onderscheid maken tussen wat echt van mij was en wat bij een ander hoorde. Die bewustwording gaf me vrijheid. Vrijheid om mijn energie en aandacht alleen te richten op wat er écht toe doet voor mij.

In mijn werk bij Skillz Online bracht dat inzicht een doorbraak. Toen ik eindelijk mijn eigen verhalen en ervaringen ging delen in plaats van mezelf te verstoppen achter een muur van wetenschap, reageerden mijn volgers op een manier die ik niet eerder had meegemaakt. Mensen herkenden zich in mijn posts, namen contact met me op, en gaven me de bevestiging dat mijn authenticiteit het verschil maakte. Ik begon te zien dat ik niet langer een ‘bedrieger’ hoefde te zijn – ik kon mezelf zijn, en dat was genoeg.

Ik ontdekte dat:

Het gebrek aan steun en begrip heeft me lang doen twijfelen aan mezelf. Het gevoel van alleen staan, van niet begrepen worden – het vrat aan mijn zelfvertrouwen. Ik voelde me alsof ik een eenzame weg bewandelde, steeds zoekend naar een plek waar ik écht gezien werd. Maar alles veranderde toen ik me begon te omringen met mijn eigen “ring van 5” – mijn vrouw, mijn kinderen, mijn kern. Zij geven me de kracht en de onvoorwaardelijke steun die ik nodig heb om mijn pad te volgen, wat er ook gebeurt. Hun geloof in mij geeft me het vertrouwen dat ik niet alleen ben in mijn reis naar succes.

Toch kwam die groei niet zonder offers. Vriendschappen en banden met familieleden verwaterden. Het was niet altijd door ruzie of spanningen, maar door iets subtielers: groei brengt je naar een andere plek, en niet iedereen wil die weg inslaan. Je kent die quotes wel: “Wie wil verandering?” – en alle handen gaan omhoog. “Wie wil veranderen?” – en het blijft stil. Wanneer je jezelf uitdaagt om zowel persoonlijk als zakelijk te groeien, zijn er altijd mensen die lijken te denken: “Waarom jij wel en ik niet?” Jaloezie en onbegrip kunnen als een schaduw op de achtergrond blijven hangen, ook al weet je dat je voor je groei hebt gevochten, elke dag opnieuw.

Ik heb geleerd dat het scheiden van privé en zakelijk me de rust geeft om te blijven groeien, zonder de druk van ieders goedkeuring. Het is niet altijd makkelijk, maar soms is succes iets wat je alleen met jezelf deelt. Als ondernemer leer je snel dat je successen – zoals het verdubbelen van je omzet – niet altijd begrepen worden door mensen die niet dezelfde weg hebben bewandeld. Zoals die Instagram-reels zeggen: “When you succeed, share it with no one.” Het is pittig, maar het is de realiteit.

Ik ontdekte dat: