Lange tijd heb ik gezegd: "Ik doe iets goed, of ik doe het niet". Alles wat uit mijn handen kwam moest perfect zijn voordat ik het durfde delen. Toen mijn toenmalig business coach, Veronique Prins, me vroeg waarom ik nog geen podcast had gemaakt, vertelde ik verontwaardigd dat ik daar gewoon geen tijd voor had (doordat ik alles perfect wilde doen).

Veronique zei vrolijk: "Dan maak je daar maar tijd voor, want die tijd ga je nooit krijgen!".

Ze had groot gelijk. Ik besloot toen om:

Ik ben opgegroeid in een gezin met vier kinderen, waarvan ik de jongste was. Eén ding was opvallend: daar waar mijn broer extraverter en stoerder was, was ik gevoeliger, introvert en een dromer. In die tijd was er weinig bekend over gevoelig zijn, en binnen mijn gezin werd er niet over gevoelig zijn gepraat.

Ik probeerde me aan te passen aan mijn omgeving, om extraverter te zijn, om minder gevoelig te zijn, en meer een doener, in plaats van een dromer. Maar tot mijn grote frustratie lukte dat niet. Ik voelde me anders en soms ook alleen.

Dit veranderde toen ik in aanraking kwam met de theorie van Kazimierz Dabrowski. Zijn concept van Positieve Desintegratie, waarbij innerlijke conflicten kunnen leiden tot persoonlijke groei en een hogere laag van bewustzijn, gaf me inzicht in mijn eigen gevoel van anders zijn.

Dit verklaarde waarom ik me anders voelde en maakte duidelijk dat dit juist iets positiefs was. Ik begreep dat mijn eigen pad volgen en mijn eigen waarde ontdekken essentieel waren voor zowel mijn persoonlijke groei als mijn succes als ondernemer.

Door het stoppen met vergelijken, kon ik me volledig richten op mijn persoonlijke en zakelijke groei. Hierdoor heb ik geleerd dat het belangrijk is om mijn eigen pad te volgen, mijn eigen waarde te ontdekken, en mijn unieke kwaliteiten te omarmen. Deze inzichten, geïnspireerd door Dabrowski's theorie, hebben mijn leven en onderneming getransformeerd. 

Toen Sandra dit jaar aangaf dat we ons eerste live event gaan organiseren, dacht ik meteen: "kan ik dit wel?", "wat ga ik in hemelsnaam zeggen dan?", en "is het wel waardevol genoeg?". Dit is wat mijn brein nog steeds doet, en die wat-als scenarios verschijnen altijd wel in mijn hoofd, ook al is het maar 1 seconde.

Joe Dispenza leerde me dat we in feite over twee breinen beschikken: een lichamelijk brein en een werkelijk brein. In ons lichamelijk brein zitten alle herinneringen opgeslagen uit onze jeugd, dus ook onze angsten. Wanneer er een stressvolle gedachte onze werkelijke hersenen binnen dringt, haalt ons reptielen brein (ofwel de automatische piloot) de bijhorende herinnering op uit ons lichaam. Ons werkelijk brein borduurt daar vrolijk op voort door talloze wat-als scenario's te produceren. Fijn!

We beschikken over hersengolven, energiefrequenties als het ware, die in het ziekenhuis meetbaar zijn met een ECG apparaat. Het zijn de beta hersengolven die ons zoveel stress bezorgen: de meest actieve hersengolven die we hebben. Zolang we die frequentie ervaren, zijn we in extreme mate met de buitenwereld bezig en slaat ons analytisch brein op hol. Wanneer we die beta hersengolven weten terug te brengen naar alpha hersengolven, ontstaat er pas echt rust. We zijn dan meer in dagdroom toestand en dus niet meer bezig met de buitenwereld. Dan kunnen we zien dat de wat-als scenario's die voorbij blijven komen, niet gebaseerd zijn op feiten maar op angsten.

Wanneer je bijna dagelijks te horen krijgt dat andere mensen het zoveel beter doet dan jij, doet dat iets met je gevoel van eigen waarde. Wanneer je jarenlang bijna continue het gevoel krijgt dat anderen het zoveel beter doen dan jij, ontstaat er vanzelf de angst om buiten je comfort zone te gaan.

Maar ik heb geleerd dat je je brein kan foppen als het ware. Wanneer je doet alsof je het kan, alsof je heel erg goed bent, terwijl je dat niet helemaal zo voelt, ontstaat er kortsluiting in je brein.

Amy Cuddy is een sociaal psycholoog, spreker en auteur die onderzoek heeft gedaan naar non verbale communicatie. Na een zwaar auto ongeluk werd ook haar gezegd dat ze het niet kon, dat ze de universiteit niet kon volgen, en dat spreken op een podium voor haar niet weggelegd was. 

Zij bedacht de quote: "Don't fake it until you make it, fake. it until you become it". Een geniale quote die je leert om alsof te doen. Door alsof te doen dat je een expert bent, door met knikkende knieën dat podium te beklimmen, maar door alsof te doen dat je het al jaren doet, hou jij je brein voor de gek.

Wanneer je brein stress reacties je lichaam in stuurt, en het krijgt fijne reacties terug... raakt je brein in de war. Als je het volhoudt, zul je merken dat het brein dan maar ook fijne reacties je lichaam in stuurt. Dan heb je je angst definitief overwonnen!

Ken je die uitdrukking: "Hoge bomen vangen veel wind"? Jaren geleden kon ik zo gestresst raken als ik ook maar één negatieve reactie kreeg op mijn materiaal of mijn bedrijfsvoering. Tegenwoordig wordt vaak gezegd: "Je weet wie het zegt". Dat geeft vaak rust.

Op het moment dat ik me echt realiseerde wat dit betekent, gaf dat me meteen veel rust. Mijn artikel over de "ring van 5" bracht me focus en vertrouwen doordat ik me omringde met mensen die me begrijpen en me steunen. Mijn artikel over de "positieve desintegratie theorie" vertelde me waarom sommige andere mensen zo anders en negatief kunnen zijn. 

Maar ook binnen Skillz Online liep ik tegen kritiek en negatieve feedback aan. Volgers die zich de moeite nemen om typefouten uit mijn blogs te halen. Of mensen die het etisch niet verantwoord vinden wat ik zeg of deel. 

Door focus aan te brengen in het type ondernemer waar ik graag mee werk, bracht ik nog meer rust aan. Dat begint bij een goede doelgroep analyse, maar ook bij het hanteren van een ondergrens. Wie is nu je klant? 

Er zijn altijd mensen die niet toe zijn aan het niveau van begeleiding die je aanbiedt. Door alleen nog maar te werken met mensen die er aan toe zijn om je kennis en ervaring te mogen ontvangen, wordt de hele energie anders. Dat is de ondergrens.

Mijn volgers mogen van alles van mij verwachten, logisch ook. Maar ik verwacht ook iets van mijn klanten. De ene klant is toe aan mijn intensieve begeleidingsvorm, en daar werk ik mee. Maar andere klanten zijn daar nog niet aan toe. Die bied ik iets anders aan. 

Door te realiseren "wie het zegt" en of ze wel of niet voldoen aan de ondergrens kun je veel beter relativeren.

Social Media lijkt soms onvoorspelbaar. De ene post waar je uren over gedaan hebt om het te schrijven, doet vrijwel niets, terwijl die spontane post waar je 5 minuten over gedaan hebt juist wel werkt. Of andersom.

Toen ik nog niet zoveel kennis had over social media, hoe het werkt, en waarom sommige posts het goed doen en anderen niet, leverde dat veel frustaties op.

Zo ook de ontdekking dat wanneer je niet weet wat je doet, je posts slechts 10% van al je volgers bereikt. Heeft het dan nog wel zin om een post te delen op social media?

Een grondige analyse van de algoritmen op social media, maar ook diverse theorie rondom neuromarketing, brachten me tot de volgende conclusies:

Toen ik net begon met Skillz Online schreef ik mijn posts altijd op een wetenschappelijke manier. Het was bijna letterlijk een dump van mijn brein en alles wat daarin gebeurde. Het effect was dat veel mensen mijn punt niet begrepen dat ik probeerde te maken. Het was te complex en veel volgers haakte daardoor af. Het gebrek aan bereik, likes en reacties zorgde ervoor dat ik onzeker werd over de kwaliteit van mijn posts.

Pas toen ik de kracht van persoonlijke en emotionele posts ontdekte, kwam de doorbraak. Toen pas reageerde vele volgers, namen ze zelf contact met me op, en werd ik bedolven met complimenten hoe mooi ik kon schrijven. Toen pas herkende mijn volgers zich in mijn posts.