Mijn moeder stuurde me na haar dood een brief

Ik zit in de stoel waar ze altijd in zat. Mijn vader komt de woonkamer binnen en overhandigt me vol trots de klapper die hij heeft gemaakt, waar al haar brieven in staan die hij gevonden heeft. Mijn moeder is op dat moment 6 maanden geleden overleden. Ze heeft nooit echt over haar emoties gesproken en verteld wat ze heeft meegemaakt. Op het moment dat ik doorvroeg, klapte ze altijd dicht en weigerde ze om verder te praten. Ik open de klapper en ik zie een fragment uit haar dagboek, zorgvuldig geschreven met haar specifieke handschrift. Ze beschrijft een fragment uit haar jeugd, dat ze aan de eettafel zit en zomaar een klap krijgt in haar gezicht. Zomaar.

De haren op mijn arm gaan bijna letterlijk rechtovereind staan en ik ervaar een koud en rillend gevoel. Terwijl ik langzaam elk detail tot me neem, voel ik mijn tranen branden, gevolgd door een vleugje boosheid. Voor mij is het een laatste puzzelstukje wat mijn eigen puzzel compleet maakt, en wat me helder maakt, waarom mijn moeder zich zo lang zo mysterieus gedragen heeft.

Als hooggevoelige jongen voelde ik altijd aan wat mijn moeder niet kon of wilde zeggen. Er klopte gewoon iets niet. Ik voelde dat al toen ik nog een kleine jongen was van nauwelijks een jaar of tien. Het is een non-verbale manier van communiceren. En nu ik deze brieven lees, ben ik zo enorm dankbaar dat ik deze vaardigheid eigen heb gemaakt.

Het is een persoonlijke missie van me, om mijn klanten te helpen om deze vaardigheid ook te ontwikkelen. Wij zijn namelijk geen denkende wezens die af en toe met vervelende emoties kampen, we zijn emotionele wezens die af en toe denken. Alleen lijken we het in onze maatschappij om te draaien. Alsof het iets is waarvoor we ons moeten schamen.

En dat terwijl de maatschappij momenteel zoveel behoefte heeft aan contact, het gevoel gezien en gehoord te worden. Momenteel werkt niets beter dan de taal der emoties. De taal van het verstand, "koop mijn product!", "koop mijn dienst!" heeft lang goed gewerkt maar werkt niet echt meer. Je bereikt mensen pas echt als je ze raakt in hun emoties. Dan slaat een verhaal ook pas echt aan, omdat je pas een emotie kan voelen als je het verhaal op de achtergrond kan voelen. Dat je het gevoel hebt dat je er bij bent, dat je kan voelen, horen en proeven wat de hoofdpersoon meemaakt.

Dus ja, het was pittig om mijn moeders verhaal te lezen. Zo laat. Maar ik haal er een prachtige boodschap uit, dat ik mezelf, mijn gezin en mijn klanten mag leren om de taal der emoties beter te leren spreken. Dat we daar niet alleen onszelf maar ook iedereen om ons heen enorm mee helpen. Mijn moeder is een groot voorbeeld voor me, nog steeds. En ik weet... ze is trots.